دوستی دارم که در نگاه اول واقعا جذاب است خوش اخلاق است و فداکار در نگاه دوم هم همین طور اما سوم به بعدش را نمی توان پیش بینی کرد. او انسانی مودب است اما در تواناییش در به تنگنا کشیدن روابط لحظه ای تردید نباید کرد. او افراد با اعتماد به نفس پایین را دوست می دارد تا سلطه اش را بر آنها بگستراند . اگر از دام سلطه خارج شد با لگدی او را به سمتی می اندازد به همین راحتی. هرگز نظر مخالف را بر نمی تابد هرچند که منطقی در آن وجود داشته باشد. او تسلیم را می خواهد . آنگاه که تسلیمش باشی رفق و مدارا می کند. این دقیقا اخلاق مدیریتی است، اخلاقی که من هم تا حدی دارم و البته دوست دارم داشته باشم اما دو پادشاه در یک اقلیم نمی گنجند ایضا دو مدیر در یک کار مدیریتی موازی.{1}
اما سرزنش کردن شایسته چنین کسی نیست و شاید شایسته هیچ انسانی نباشد به نظرم بحث جبر و اختیار به وسط کشیده می شود به عبارتی ،آدم ها همه مثل هم هستند با یک تفاوت که زندگیشان آنها را در وجوهی متفاوت کرده است یعنی یا تاکید بر وجهی زیاد تر شده، و یا کمتر و ملاک کم و زیادش هم منِ تک تک ماست و قاضی و متقاضی هر دو یکی هست. و این ذهن تفاوت یاب ماست که تفاوت ها را مشخصه افراد می کند. او مثل من است همان طور که این رفتار او را نمی پسندم احتمالا او هم رفتار مرا نپسندد. البته پس از بروز.
{1} سعدی می گوید: ده درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند.
دی 96
هم ,نمی ,تفاوت ,یک ,انسانی ,رفتار ,دو پادشاه ,پادشاه در ,را نمی ,کرد او ,را بر
درباره این سایت